Otto van Rees geboren in 1884 in Freiburg komt uit een intellectueel socialistisch gezin. Van Rees kreeg zijn eerste schilderlessen van Jan Toorop. Op aanraden van zijn leermeester vertrekt Otto van Rees met zijn vrouw Adya naar Parijs. Hier leerde hij Picasso en Georges Braque kennen en raakte hij bevriend met Kees van Dongen. Zijn eerste werken rond Parijs waren neo-impressionistisch.
Van oktober 1905 tot en met april 1907 verbleven Otto en Adya van Rees in Anzio, iets ten zuiden van Rome, waar ze Villa Sindici hadden gehuurd. Ze leefden hier eenvoudig, in harmonie met de natuur. Van Rees vertaalde zijn indrukken in een ritmische stijl van heldere, op zichzelf staande krijtstreepjes. De eerste aanzetten tot dit eigenzinnige luminisme zijn terug te vinden in de werken die Van Rees in 1905 maakte in het Franse Fleury-en-Bière.
In de monografie over Otto van Rees (1975) gaat Herbert Henkels nader in op de divisionistische tekeningen uit deze jaren. ‘Van Rees’ tekenkunst neemt geweldig toe, hij schijnt zich te oefenen in het zo snel zo raak mogelijk karakteriseren van een onderwerp’, aldus Henkels. ‘Op kleine schetsboekblaadjes produceert hij tientallen tekeningetjes. Naast deze kleine krabbels, neemt de produktie van gekleurde tekeningen, pastels, zeer toe. De kleine potloodtekeningen nemen vaak het karakter aan van voorstudies voor schilderijen; enkele ervan zijn inderdaad daarop terug te voeren. De pastels echter blijven op zichzelf staan; hier probeert Van Rees uit of hij niet alleen met kleine kleurstippen die vaak ver van elkaar liggen de intensiteit van het zonlicht tot een maximum kan opvoeren. Zo ontstaan er vaak series pastels met hetzelfde onderwerp’.
Henkels bespreekt ook het gegeven dat de pointille in principe geen ruimte scheppend beeldend middel is. Ruimte suggestie ontstaat pas door complementaire of contrasterende kleuren tegenover elkaar te zetten. Van Rees had zijn eigen oplossingen. Hij werkte direct naar de natuur, koos de kleuren intuïtief en deelde het beeldvlak bij voorkeur eenvoudig in. Henkels: ‘het in grote lijnen indelen van het vlak gebeurt vaak op de meest eenvoudige wijze, waardoor elke vorm van komplexiteit vermeden wordt. Een enkele schuin weglopende lijn schept de verbinding tussen twee vlakken, en krijgt daardoor een ruimte scheppende funktie. Of de compositie wordt eenvoudig parallel aan het beeldvlak opgezet’. In deze pastel werkt Van Rees met zo’n denkbeeldige schuin oplopende lijn, die het gras scheidt van de lucht. De plaatsing van de bomen voegt zich naar deze schikking. In een andere versie van ditzelfde onderwerp (collectie Coray), kiest Van Rees voor de andere, door Henkels genoemde oplossing en zet hij de voorstelling parallel aan het beeldvlak op.
Geraadpleegde bron: H. Henkels, ‘Enkele opmerkingen over het werk’, in: W. Enzinck, H. Frank (e.a.), Otto en Adya van Rees. Leven en werk tot 1934, Utrecht/Den Haag 1975, pp. 75-76
Openingstijden:
Woensdag t/m zaterdag
11-17 uur en op afspraak
| +31 (0)529 - 469 280 | info@marksmit.nl |
