Kees Maks

Kees Maks (1876-1967) behoort samen met Kees van Dongen en Jan Sluijters tot de belangrijkste figuratieve kunstenaars aan het begin van de twintigste eeuw. Als beginnend kunstenaar vraagt Maks advies aan George Hendrik Breitner die in een atelier werkt dat door Maks senior – een aannemer – is gebouwd. In dit atelier zal Kees Maks zelf ook later gaan werken. Aanvankelijk is Maks’ stijl zelfs verwant aan die van Breitner, maar gaandeweg verandert het kleurenpalet en onderwerpkeuzen van Maks drastisch. Vooral dankzij de vele reizen naar Zuid-Europa die hij maakt.

Aan het begin van de twintigste eeuw vertrekt Kees Maks voor de eerste maal naar Parijs. Hij schildert er niet alleen het drukke stadsverkeer, ook maakt hij in het Louvre kopieën van grote meesters om er zelf beter te worden. Hij is getroffen door een schilderij van Velázquez en besluit daarop naar Spanje te gaan om meer over deze schilder te weten te komen. Ook in het Prado in Madrid traint hij zijn schildershand door een levensgroot schilderij van de Spaanse meester te kopiëren.

De indrukken die hij in Spanje op doet, zuigt hij op als een spons. Maks raakt in de ban van het zuidelijke licht en schildert vooral het mondaine uitgaansleven. Zo is hij gefascineerd door de wereld van de flamenco die hij met kleur en zwier vastlegt.

De aantrekkelijke onderwerpen en expressionistische stijl in levendige kleuren maken indruk bij velen. Door de intense kleuren en uitbundige onderwerpen oogt zijn werk bijna on-Hollands. Het is zwierig, vol leven en hartstocht.

Hoewel hij er nooit definitief gaat wonen, voelt Parijs voor hem als een warme deken. Kees Maks is er populair en zijn werken verkopen er goed. Vanaf 1910 tot aan de Tweede Wereldoorlog is hij elke keer vertegenwoordigd op de Parijs Salon d’Automne. Niet verwonderlijk dus dat veel schilderijen van Maks zijn verkocht in Frankrijk: vooral in de jaren twintig en dertig vinden Maks’ schilderijen hun weg naar Franse kunstliefhebbers.

Toch blijft hij Nederland trouw. Kees Maks is nu eenmaal verknocht aan zijn atelier in Amsterdam en hij schildert er talloze stadsgezichten in de voor hem kenmerkende robuuste verftoets. In 1929 krijgt hij zijn eerste solotentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam.

Het circus en het theater nemen een bijzondere plek in in zijn oeuvre. Ronddravende paarden in de circuspistes zijn een geliefd onderwerp – hij is zelf een fervent ruiter, maar ook schildert hij meermalen clowns en acrobaten die hij vooral aan het werk ziet in Carré. De laatste twintig jaar van zijn leven blijft hij schilderen, maar treedt hij steeds minder in de openbaarheid.